Το κλειδί με τα τρία φίδια
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η Μαρία στεκόταν έντρομη μπροστά από την ψηλή σαν πύλη πόρτα. Το ασημένιο κλειδί με τις τρεις κεφαλές φιδιών έκαιγε στην κυριολεξία μέσα στην ιδρωμένη χούφτα της. Ανακτώντας ύστερα από αρκετή προσπάθεια την ψυχραιμία της το τοποθέτησε στην πόρτα. Αν και θεωρούσε βιαστική την απόφαση της εντούτοις δεν είχε σκοπό να αλλάξει γνώμη. .Η πρώτη δοκιμή να στρίψει το κλειδί δεν στέφθηκε από επιτυχία. Είχε την αίσθηση ότι μάγκωνε σαν να ήταν καμωμένο για κάποια άλλη κλειδαριά.
"Μα τι στο καλό ;"αναρωτήθηκε φωναχτά ξεφυσώντας δύο τρεις φορές. Ανάβοντας ένα τσιγάρο που ήξερε ότι θα την ηρεμήσει δοκίμασε και δεύτερη φορά. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της, επιτέλους τα είχε καταφέρει!
Με το που άνοιξε διάπλατα την πόρτα έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα ασάλευτη, λες και της είχαν τσιμεντώσει τα πόδια στο πάτωμα.
"Σοβαρά τώρα; Θα ενδώσεις στην αναθεματισμένη την περιέργειά σου;" την μάλωσε η λογική της.
"Μια ζωή ορίζεσαι από την λογική σου βρε κορίτσι μου " την κέντρισε η εσωτερική της φωνή .
"Πάλι θα το βάλεις στα πόδια;Πόσο προβλέψιμη και βαρετή είσαι!"
Γυρνώντας την πλάτη στην λογική προχώρησε προς το εσωτερικό του σπιτιού. Της φάνηκε πολύ παρατημένο και αφρόντιστο, η σκόνη είχε κυριολεκτικά κολλήσει πάνω στην παχιά πλεξούδα της που ακούμπησε κατά λάθος πάνω σε μια χαμηλά τοποθετημένη στον τοίχο ελαιογραφία .Τινάζοντας όσο μπορούσε τα μαλλιά της κοίταξε με ένταση στα μάτια τον πίνακα .Η μυωπία δεν την βοηθούσε πολύ κι έτσι φόρεσε αναγκαστικά τα γυαλιά της. Η ελαιογραφία είχα αρκετά φωτεινά χρώματα από εκείνα που ξεκουράζουν την όραση. Δύο ανθρώπινες φιγούρες ντυμένες στα λευκά κάθονταν η καθεμιά τους πάνω σε μια κούνια που στηριζόταν στα σύννεφα. Το καταπράσινο γρασίδι ήταν τόσο ψηλό που κάλυπτε τα πόδια τους ως τα γόνατα, ενώ ο τρόπος που ήταν ζωγραφισμένο ήταν τόσο ζωντανός που μπορούσες κυριολεκτικά να το μυρίσεις. Την αρμονία του πίνακα διέκοπταν κάποιες σκιές δίπλα στις ανθρώπινες φιγούρες. Κουβαλούσαν κάτι το δαιμονικό, έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβανόταν εκείνη. Η κοπέλα δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο ο ζωγράφος θέλησε να χαλάσει κατά αυτόν τον τρόπο έναν τόσο χαρούμενο πίνακα.
Κοιτάζοντας το ρολόι που φορούσε στο χέρι αγχώθηκε. Παραείχε καθυστερήσει μπροστά από την ελαιογραφία! Τοποθετώντας το κλειδί στην τσέπη της προχώρησε παρακάτω. Πώς είχε φτάσει ως εδώ; Πώς έκανε αυτό το τόλμημα;
Όλα είχαν γίνει πολύ γρήγορα. Μα τι την είχε πιάσει κι αγόρασε αυτό το πουγκί με το κλειδί από το υπαίθριο παζάρι;Τα μάτια της δεν χόρταιναν την ομορφιά αυτού του πουγκιού! Μωβ διάστικτο με λευκές περλίτσες. Ο ενθουσιασμός της ήταν τόσο μεταδοτικός που η κολλητή της την προέτρεψε να το αγοράσει .Το αστραφτερό ασημί κλειδί με τις τρεις κεφαλές φιδιών αποτέλεσε ένα επιπρόσθετο δέλεαρ για την Μαρία .
"Έχει κάτι το επιβλητικό, δεν βρίσκεις;" είχε ρωτήσει την φίλη της.
"Εγώ θα το χαρακτήριζα τρομακτικό χρυσή μου ,ακούς εκεί επιβλητικά τα φίδια! Τώρα που το σκέφτομαι βρε Μαρία δεν αγοράζεις μόνο το πουγκί ;Θα σου έρθει και πιο φθηνό ".
"Πας καλά;Ε ίναι ποτέ δυνατόν να αγνοήσω ένα τέτοιο κλειδί; Ποιος ξέρει ποια είναι ιστορία του!"
Ρωτώντας τον πωλητή δεν μπόρεσε να μάθει κάτι αφού τα Ελληνικά του ήταν σχεδόν ανύπαρκτα .Φθάνοντας στο διαμέρισμα το περιεργάστηκε με την ησυχία της. Πολλά τα ερωτηματικά και μηδενικές οι απαντήσεις .Ώσπου....Ένα πιο εντατικό κοίταγμα στο πίσω μέρος του κλειδιού με την βοήθεια του μεγενθυτικού φακού θα αποκάλυπτε μια διεύθυνση σκαλιστή με περίτεχνο τρόπο.
"Ακακίας 26" μουρμούρισε.
Η περιέργεια της ήταν μεγάλη, ήθελε να εξακριβώσει οπωσδήποτε ποια πόρτα άνοιγε αυτό το κλειδί .Ύστερα από αρκετό ψάξιμο στο διαδίκτυο μπόρεσε να βγάλει κάποια άκρη. "Ένα τσιγάρο δρόμος "είπε κι έτσι πήρε την απόφαση να πάει στην συγκεκριμένη διεύθυνση .
Η Μαρία συνάντησε κι άλλες ελαιογραφίες που ήταν όπως και η προηγούμενη χαμηλά τοποθετημένες .Δεν γινόταν να μην τις κοιτάξει πιο εντατικά .Ήταν όλες τους πανομοιότυπες με την πρώτη .Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της. Γιατί δεν είχε πάρει και την φίλη της μαζί για συμπαράσταση; Από πού κι ως που παρίστανε την κινηματογραφική ηρωίδα; Δίχως να ξέρει τι την περίμενε σ'αυτό το σπίτι στάθηκε μπροστά στην πόρτα που εμφανίστηκε απεναντί της. Την άνοιξε εύκολα χωρίς την χρήση του κλειδιού.
Τα σανίδια του πατώματος έτριζαν σε βαθμό ενοχλητικό ενώ οι κόκκινες κουρτίνες βάραιναν υπερβολικά το δωμάτιο .Ένα τεράστιο κρεβάτι σε σχήμα ακανόνιστο έπιανε όλο τον χώρο .Διστακτικά άρχισε να το πλησιάζει. Πώς μπορούσε να είναι σίγουρη πως δεν ζούσε κανείς πια σ' αυτό το σπίτι; Πώς μπόρεσε να μπει σε τέτοιες ανόητες περιπέτειες;Το σώμα της έλεγε όχι η ψυχή από την άλλη ένα θεόρατο ναι.Πέντε βήματα την χώριζαν πλέον από το κρεβάτι . "Ή τολμάς ή την κοπανάς" είπε στον εαυτό της .
Το κρεβάτι ήταν σκεπασμένο από μια μαλλιαρή, τραχιά κόκκινη κουβέρτα από αυτές που μόνο τι καταχείμωνο χρησιμοποιεί κανείς. Το στομάχι της σφίχτηκε, της ήρθε αναγούλα. Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν, όλο αυτό το σκηνικό κάτι της θύμιζε .
"Ξέρω τι είναι κάτω από την κουβέρτα " ούρλιαζε ενώ στροβιλίζονταν σαν δαιμονισμένη μέσα στο δωμάτιο .
Η νοσοκόμα την άρπαξε απότομα από το κρεβάτι, η τελευταία αγωγή όχι μόνο δεν ελλάτωσε το πρόβλημα της, αντιθέτως το επιδείνωσε .Ήταν η τρίτη φορά μέσα στην εβδομάδα που θα αναγκαζόταν να την οδηγήσει πάλι στην απομόνωση .
"Αδελφή πάλι τα ίδια ;" ρώτησε απορημένος ο νεαρός φοιτητής Ψυχιατρικής που βρισκόταν στην κλινική μαζί με μια ομάδα από τελειόφοιτους .
"Ναι αγόρι μου ,όπως και την προηγούμενη εβδομάδα που ήσουν εδώ .Απλά έχει πλέον πιο βίαια ξεσπάσματα ".Ο νεαρός έσμιξε τα φρύδια προβληματισμένος .
"Και που οφείλεται όλο αυτό με τα όνειρα και τις παραισθήσεις ;"
"Δεν γνωρίζω και πολλά ,σίγουρα όμως συνδέονται με το θανατικό στην βίλα της οδού Ακακίας 26. Η Μαρία ήταν η μοναχοκόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία με διασυνδέσεις στον υπόκοσμο.Ολα ήρθαν τούμπα ένα βράδυ που η οικογένειά επέστρεφε από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Οι γονείς της δεκάχρονης τότε Μαρίας βρήκαν φρικτό θάνατο από τρεις κόμπρες που είχαν τοποθετηθεί κάτω από την κουβέρτα του κρεβατιού. Έκτοτε η Μαρία βρίσκεται εδώ ..."
Ο φοιτητής πήρε μια βαθιά ανάσα .Ώρες ώρες αναρωτιόταν αν η ψυχή μπορούσε πραγματικά να θεραπευτεί στο εκατό τοις εκατό ....