Το κουκούτσι του κερασιού
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Η στρουμπουλή κυρία με τα φρεσκοβαμμένα νύχια περίμενε υπομονετικά το λεωφορείο, το οποίο όπως πάντα δεν ήταν στην ώρα του. Αυθόρμητα έβγαλε από την πάνινη τσάντα της μια χάρτινη σακουλίτσα. Το περιεχόμενό της προοριζόταν για το γλυκό που σκόπευε να ετοιμάσει για την επέτειο γάμου της μα θα θυσίαζε μια μικρή ποσότητα αφού το λιμπιζόταν. Με βιαστικές κινήσεις έχωσε το χέρι της μέσα στην σακουλίτσα και φυλάκισε στην χούφτα της όσα πιο πολλά κεράσια μπορούσε. Το λεωφορείο πιθανότατα θα καθυστερούσε κι άλλο κι έτσι έκατσε αναπαυτικά στο παγκάκι της στάσης.
Ένα από τα κουκούτσια των κερασιών που έτρωγε βουλιμικά η γυναίκα κατάφερε να το παρασύρει το δροσερό αεράκι που φυσούσε ακατάπαυστα. Και το κουκούτσι ταξίδευε και ταξίδευε. Πάνω από βουνά κι από λαγκάδια, πάνω από λίμνες και θάλασσες. Ο αέρας δεν έλεγε να το αφήσει κάπου συγκεκριμένα παρασέρνοντάς το ολοένα και πιο μακριά. Το κουκούτσι αισθάνθηκε κάποια στιγμή αβοήθητο, μα τι θα γινόταν θα χανόταν από προσώπου γης; Όχι πως το ενοχλούσε αυτή η εναέρια διαδρομή μα να δεν γνώριζε τίποτα για την τύχη του, για αυτό που το περίμενε.
Και πέρασαν μέρες και πέρασαν μήνες και το κουκούτσι δεν έλεγε να βρεθεί σε στεριά. Κουβέντα δεν του έπαιρνε του αέρα κάθε φορά που ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω για όσα θα ακολουθούσαν. Ώσπου ένα βράδυ που το χιόνι έπεφτε πυκνό σαν μαλακό βαμβάκι το κουκούτσι του κερασιού αντιλήφθηκε την καθοδική του πορεία. Όλο χαμήλωνε και χαμήλωνε κι έγινε ένα με τις βελούδινες χιονονιφάδες. Δεν άργησε να διακρίνει έδαφος, χώμα, γη.
Έπεσε στο κενό που σχημάτιζε το ανάμεσα δύο γέρικων δέντρων που σπάνια πλέον κουβαλούσαν πλούσιο καρπό. Ξεπερνώντας τον αρχικό του ενδοιασμό το κουκούτσι βολεύτηκε στην φιλόξενη,χωμάτινη λακουβίτσα που το υποδέχτηκε πρόθυμα.
“Ώστε εδώ λοιπόν είναι η νέα μου θέση” ψέλλισε.
“Κουκουτσάκι μου θα δώσεις ξανά ζωή, καρπό, χρώματα κι αρώματα σε ένα μέρος ξεχασμένο θαρρείς κι από τον ίδιο τον Θεό!” φώναξε ο αέρας από ψηλά.
Η κερασιά που φύτρωσε από το κουκούτσι είναι σήμερα το αγαπημένο σημείο των ανθρώπων αυτού του απόμερου μέρους...