Το λευκό φουστάνι
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
Ανάμεσα στα τόσα φορέματα που κρέμονταν σε περίοπτη θέση της σικ μπουτίκ η Σταματίνα είχε “κολλήσει”με το συγκεκριμένο.Στο παρελθόν πάντα ονειρευόταν ένα λευκό, μεταξένιο φόρεμα μα τα παραπανίσια κιλά που κουβαλούσε εδώ και μια δεκαετία την έκαναν να μην το τολμάει κι έτσι περιοριζόταν στο κλασικό μαύρο που “αφαιρούσε “κάπως τα παχάκια. Η απόφαση πάρθηκε στη στιγμή, θα το αγόραζε κι ας μην την κολάκευε και τόσο, είχε βαρεθεί πλέον να στερεί πράγματα από τον εαυτό της μόνο και μόνο επειδή δεν είχε σώμα ανορεξικού μοντέλου!
Η σακούλα βρισκόταν εδώ και ώρες πεταμένη πάνω στο κρεβάτι με το λαμέ ελαφρώς κιτς σεντόνι. Η Σταματίνα ούτε που μπήκε στον κόπο να την ανοίξει και καθόταν “μαραμένη”στην πολυθρόνα. Η πωλήτρια της μπουτίκ την κοιτούσε λες και την λυπόταν αφήνοντας να εννοηθεί πως η επιλογή που είχε κάνει μάλλον ήταν ό,τι χειρότερο. Είχε αναστατωθεί, πέσει ψυχολογικά, ήθελε να πετάξει το φουστάνι στον πάτο του πιο ρυπαρού κάδου! Η τσουχτερή του όμως τιμή είχε λειτουργήσει αποτρεπτικά,όχι δεν μπορούσε να το κάνει!
Κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα της. Αυτά που έβλεπε την έκαναν ξαφνικά να απορήσει με τον εαυτό της, μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά με εκείνη; Με σχεδόν βίαιο τρόπο άρχισε να τραβάει τα ρούχα από τις κρεμάστρες. Χτυπούσε τα χέρια της πάνω στην υφασμάτινη επιφάνειά τους ουρλιάζοντας: ”Δεν σας θέλω πια, εξαφανιστείτε από την ζωή μου! Πώς σας φορούσα τόσον καιρό, μου φαίνεστε τόσο άχαρα κι απαίσια τώρα!” Με το ψαλίδι ραπτικής πετσόκοψε κάθε φαρδιά φούστα και κάθε παντελόνι με λάσιχο στην μέση.
Ύστερα από κάμποση ώρα αισθάνθηκε πραγματικά ελεύθερη και γεμάτη ενέργεια. Ολόγυμνη μπροστά στον καθρέφτη έβλεπε πλέον μια άλλη Σταματίνα, όχι εκείνη που την σκέπαζε με τόνους υφάσματος, όχι εκείνη που λυπόταν και μισούσε. Με οδηγό το ένστικτο και την αισιοδοξία έβγαλε το φόρεμα από την σακούλα. Το θαύμασε από την τιράντα ως την τελευταία ραφή του,ναι αυτό και μόνο αυτό της άξιζε τελικά. Η επαφή του κορμιού της με το μεταξένιο λευκό λειτούργησε λυτρωτικά επάνω της, σαν σε έκσταση άρχισε να χορεύει έναν αυτοσχέδιο χορό που θύμιζε άτεχνη παιδική προσπάθεια εντυπωσιασμού του ίδιου της του εαυτού. Περήφανη με την επιλογή του ρούχου φωτογράφισε τον εαυτό της με το κινητό. Πρώτη φορά το έκανε κι αισθάνθηκε περίφημα, η Σταματίνα ήταν αποφασισμένη να αγαπήσει ξανά την Σταματίνα.