Το λευκό κοράκι
Γράφει: Χριστίνα Καρρά
Το πτηνό πετούσε πάνω από το πυκνό δάσος,στο οποίο δύσκολα περνούσαν οι ηλιαχτίδες κι έτσι ήταν τον περισσότερο καιρό του χρόνου δροσερό ως και κρύο. Μια μικρής διάρκειας μπόρα έβρεξε τα φτερά του,ωστόσο εκείνο συνέχιζε απτόητο την πτήση του, δεν το τρόμαζαν τα έντονα καιρικά φαινόμενα. Τα σκούρα μάτια του ξεχώρισαν αμέσως τα δύο μαύρα κοράκια που πετούσαν αρκετά μέτρα μπροστά από το ίδιο. Χαμογέλασε πικρά αφού γνώριζε πολύ καλά ποια ήταν αυτά τα πουλιά, ήταν τ’αδέλφια του, τ’αδέλφια που το απέφευγαν τόσα χρόνια μόνο και μόνο επειδή είχε γεννηθεί λευκό. Πόσο δύσκολο ήταν να είσαι διαφορετικός!
Το λευκό κοράκι είχε κάνει απανωτές προσπάθειες να τα βρούνε μα είχαν πέσει όλες στο κενό. Τα αδέλφια του το αποκαλούσαν ξανά και ξανά άσχημο, περίεργο κι άχρηστο. Υπήρχαν μάλιστα και οι στιγμές που το ράμφιζαν τόσο άσχημα που μάτωνε το δύστυχο. Το λευκό κοράκι κατάληξε μόνο, δίχως παρέες και φίλους αφού τα αδέλφια του το είχαν τόσο πολύ κακολογήσει που κανείς μα κανείς δεν γύρευε την συντροφιά του.
Το λευκό κοράκι αποφάσισε κάποια στιγμή να ξαποστάσει, αρκετά είχε πετάξει. Η κορυφή ενός φαλακρού βουνού έμοιαζε ιδανική κι έτσι δεν άργησε να διαλέξει το πιο βολικό σημείο για να κάτσει. Μια γρήγορη ματιά στον ουρανό επιβεβαίωνε αυτό που ήδη υποψιαζόταν, σε λίγο θα χιόνιζε. Μια μικρή ανατριχίλα διαπέρασε το φτερωτό κορμί του, όλα τα όντα σ’αυτή την μαγική χώρα ήξεραν τι τους περίμενε όταν χιόνιζε. Ο λευκός τεραστίων διαστάσεων αρκούδος που συνήθως καθόταν ήσυχος σε κάποια θεόρατη σπηλιά, μόλις αντιλαμβανόταν χιονονιφάδα έβγαινε για κυνήγι, είχε δε την περίεργη τάση να μην κυνηγάει οτιδήποτε ήταν άσπρο,σαν να το σεβόταν, σαν να το λυπόταν.Έτσι πλήθος μικρών και μεγάλων σκουρόχρωμων ζώων κατέληγαν ανάμεσα στα δόντια του ενώ κάποια,σχεδόν ελάχιστα,κατάφερναν να γλιτώσουν αφού σκεπάζονταν με χιόνι.
Δεν άργησε λοιπόν να χιονίζει σφοδρά και οι πατημασιές του αρκούδου να φαίνονται από μακριά. Το λευκό κοράκι δεν διέτρεχε βέβαια τον παραμικρό κίνδυνο, εξάλλου ήταν ολόλευκο οπότε ο αρκούδος θα το αγνοούσε. Ήταν έτοιμο να πετάξει όταν διέκρινε τα δύο αδέλφια του σε ένα πολύ εκτεθειμένο σημείο. Έτρεμαν και ήταν έτοιμα να βάλουν τα κλάματα, αφού ο θάνατός τους έμοιαζε σίγουρος. Το λευκό κοράκι δεν έχασε λεπτό. Τα πλησίασε και με τις τεράστιες λευκές φτερούγες του τα σκέπασε στοργικά. Ο αρκούδος δεν μπόρεσε να τα διακρίνει κι έτσι εκείνα γλίτωσαν.
Σημέρα κάποιοι λένε πως βλέπουν που και που τρία κοράκια να πετούν πάντα μαζί. Το ένα από αυτά βρίσκεται πάντα στην μέση και είναι λευκό....