Το Μαρτίνι είναι ιδέα, μην μου το κλείνετε σε μαντρί!
Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)
1988…. Κατέβηκα από το τρένο με ένα κεφάλι καζάνι.Δυο σχεδόν εικοσιτετράωρα σε ένα βαγόνι γεμάτο κάθε καρυδιάς καρύδι δεν το λες και ταξιδάκι αναψυχής. Μια παρέα φαντάρων από την Γιουγκοσλαβία να καπνίζει σαν φουγάρο,ένας βαρύκοος παππούς που αντί για διαβατήριο άκουγε εξιτήριο και ένας τρελαμένος Πόντιος που μόλις πατήσαμε σε ράγα Θεσσαλονίκης άρχισε να παίζει λύρα είναι μονάχα ένα δείγμα των όσων τράβηξα κατά την διαδρομή Μόναχο-Αθήνα.
Με αναπτερωμένο κάπως ηθικό αφού το τρένο αποτελούσε πλέον μια μακρινή ανάμνηση αναζήτησα το ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας. Αφού μου πήραν την σειρά γύρω στις πέντε φορές κατάφερα επιτέλους να βρεθώ με το εισιτήριο ανά χείρας. Μπαίνοντας στο λεωφορείο έψαξα για τον αριθμό της θέσης μου,23. Χαρούμενη που ήμουν τόσο γοργή κινήθηκα προς το κάθισμα. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη μόλις αντίκρισα μια κυρία με πλουμιστό μαντήλι στο κεφάλι να έχει στρογγυλοκαθίσει εκεί όπου δεν έπρεπε.
“Με συγχωρείτε μα αυτή η θέση είναι δικιά μου,κάποιο λάθος έχετε κάνει”προσπάθησα να φανώ ευγενική. Η αταραξία της μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι,τι δεν καταλάβαινε; Επανέλαβα λοιπόν τα ίδια σε πιο επιθετικό τόνο.
“Παλουκώς ειδώ δα τώρα και μημ κρένς άλλου!” (Μετάφραση:Κάτσε εδώ τώρα και μην μου μιλάς άλλο!) έλαβα ως απάντηση.
Η αλήθεια ήταν πως το μόνο που έπιασα ήταν το παλουκώσου και σίγουρα με ενόχλησε. Μα πού ήταν οι τρόποι οι καλοί; ”Ψαρεύοντας”από τα αποθέματα υπομονής που είχαν απομείνει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι βολεύτηκα όπως όπως στην θέση 24,δίπλα της. Τι να πρωτοθυμηθούν τα ρουθούνια μου τα έρημα; Την...εσάνς φέτας που ανέδιδαν τα χνώτα της ή το ερεθιστικό άρωμα του σκόρδου που θεώρησε το κατάλληλο σνακ για την διαδρομή Αθήνα-Ναύπακτος; Κάποια στιγμή αποφάσισε να μου ανοιχτεί. Δεν καταλάβαινα πολλά, αισθανόμουν την ανάγκη ενός διερμηνέα!
“Ισύ εχς μαρτίνι;” άκουσα κάποια στιγμή να με ρωτάει με έντονο ενδιαφέρον μασουλώντας ήδη την τρίτη σκελίδα “ευωδιαστού”σκόρδου. Η αναφορά σ’αυτό το κλασικό και πολύ αρεστό για την εποχή ποτό με χαροποίησε. Κοίτα να δεις και δεν της το’χα!
“Ω έχουμε Μαρτίνι στο σπίτι, κάθε καλό σπίτι το έχει!” περηφανεύτηκα. Η γριούλα γούρλωσε τα τσιμπλιασμένα μάτια της.
“Μες το σπιτ ουρέ; Το μαρτίνι μες το σπιτ; Κι δεν μυρίζ;”
“Μα τι λέτε; Μοσχοβολάει ο τόπος με το Μαρτίνι! Μήπως έχετε κάποιο παλιό Μαρτίνι,τι να σας πω;” ανασήκωσα τους ώμους μου. Η κυρία δίπλα μου φάνηκε σοκαρισμένη.
“Ιγώ έχω και μκρα και μιγάλα μαρτίνια.Ούλα ζέχνουν μες το σπιτ!”με κεραυνοβόλησε.
“Αλήθεια έχετε μίνι μπαρ για τα Μαρτίνι σας; Πού τα τοποθετείτε;” ήθελα να μάθω.
“Στου μαντρί ,στου μαντρί! ” έκανε γυρίζοντάς μου επιδεικτικά την πλάτη. Πάθαινα πολιτισμικό σοκ, ποιος ανισόρροπος έβαζε το ποτό στο μαντρί, τι ζούσα Θεέ μου;
Φτάνοντας κάποια στιγμή στον προορισμό μου την ρώτησα αν της άρεσαν οι διαφημίσεις με το Μαρτίνι.Τι το’θελα! Με κοίταξε λες και κατέβηκα απ’τον Άρη και με έστειλε στον έξω από δω!
2019: Γνωρίζω πλέον πως μαρτίνι σημαίνει οικόσιτο αιγοπρόβατο!