Το ρολόι του παππού

2020-08-03 10:03

Γράφει: Χριστίνα Καρρά (συγγραφέας)

Σιγοτραγουδώντας έναν παλιό σκοπό που για κάποιον ανεξήγητο λόγο είχε θυμηθεί ξανά κατέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο.Οπλισμένος με υπομονή κι επιμονή άνοιξε το φως. Δεν γνώριζε πόση ώρα θα του έπαιρνε να βρει το παλιό ρολόι του παππού του μα δεν θα έκανε πίσω. Ήταν σίγουρος πως βρισκόταν κάπου εδώ ανάμεσα σε κούτες με παλιά βιβλία και πορσελάνες που κάποτε ζούσαν μεγάλες δόξες στο κυριακάτικο τραπέζι του αρχοντικού. Η ιδέα να βρει το ρολόι του παππού και να το χαρίσει τα Χριστούγεννα στον πατέρα του δεν ήταν ακριβώς δική του, άλλωστε ποτέ δεν ήταν καλός με την επιλογή του κατάλληλου δώρου.Αντιθέτως ο μικρός του αδελφός Αλέξης ήταν “μανούλα”σ’αυτά!

Ο παππούς είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια,ωστόσο η παρουσία του ήταν πάντα διάχυτη μέσα στο αρχοντικό.Τα παιδιά του είχαν φροντίσει να μην αλλάξουν πολλά πράγματα τόσο σε διακόσμηση όσο και διαρρύθμιση του χώρου, ο παππούς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο αφού ήταν κάπως εχθρικός με τις μεγάλες αλλαγές ή καινοτομίες. Ήταν φανατικός συλλέκτης ρολογιών και το συγκεκριμένο που αναζητούσε ο νεαρός δικηγόρος ήταν το αγαπημένο του. Από όσο μπορούσε να θυμηθεί, ο παππούς το είχε αγοράσει σε κάποιο υπαίθριο παζάρι μιας μακρινής χώρας. Κοκκίνιζαν τα μάγουλά του από ευχαρίστηση κι έξαψη κάθε φορά που αναφερόταν στο συγκεκριμένο ρολόι.Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν έλεγε αλήθεια ή αν του το είχε δωρίσει κάποιο λάγνο θηλυκό της περιοχής αφού όλοι γνώριζαν πως είχε λατρεία στο αντίθετο φύλο.

Eίχε πλέον νυχτώσει όταν ο νεαρός βρήκε επιτέλους το εν λόγω ρολόι. Ναι ήταν έτσι ακριβώς όπως το θυμόταν, λιτό μα ταυτόχρονα εντυπωσιακό μες την απόλυτη απλότητά του. Για πρώτη φορά το περιεργάστηκε καλύτερα.Το βλέμμα του “σκάλωσε”στο πίσω μέρος του αντικειμένου όπου υπήρχε μια περίτεχνη εγχάραξη.”Η ζωή είναι μικρή για να μεγαλοποιείς τα λάθη σου”διάβασε φωναχτά.Χαμογελώντας το έχωσε στην τσέπη του παντελονιού του. Ναι τελικά ήταν όντως το πιο κατάλληλο δώρο για τον πατέρα του που τώρα τελευταία είχε την τάση να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο.”Αχ βρε παππού! Μέρα δεν έχει περάσει από την στιγμή που έφυγες από κοντά μας που να μην σκεφτώ πόσο μα πόσο σοφός ήσουν”μονολόγησε ανεβαίνοντας δυό δυό τα σκαλιά.

(Την κ. Χριστίνα Καρρά μπορείτε να την βρείτε εδώ)