Ανοίγω το κινητό μου,το οποίο ύστερα από κάποιους αιώνες αποφάσισα να το ενεργοποιήσω για κάμποσες ώρες ως συσκευή μπας και καταφέρει και ξεκουραστεί λιγάκι.Τα μηνύματα ξεχύνονται με ορμητικότητα τσουνάμι, τα αιτήματα για έναν καφέ ή μια βόλτα μαζί μου πραγματικά πολλά. Δεν μπορώ να αντισταθώ είναι η αλήθεια κι έτσι αποφασίζω να μην αφήσω κανένα και καμία παραπονεμένο. Πονούσε η ψυχή μου μα χαιρόταν η τσέπη μου που δεν μπορούσα να βγω την ίδια μέρα με όλους, ήταν πρακτικώς αδύνατο.
Δεν είχα ακριβές σκεπτικό για την ΜΚ (Μετά Καραντίνας) βόλτα μα σίγουρα χαιρόμουν που επιτέλους το έσκαγα από το τσιμεντένιο κλουβί μου! Τα πρώτα δείγματα δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά. Όπου κι αν κοιτούσα αριστερά και δεξιά έβλεπα πρόσωπα μπερδεμένα παρά χαρούμενα. Δεν τους κατηγορούσα, δεν ήταν δα και λίγο αυτό που περάσαμε.
Σε έναν τεράστιο χώρο περιφέρονταν σερβιτόροι και σερβιτόρες με μάσκες παντός τύπου, μονάχα του Ζορό έλειπε για να συμπληρωθεί το παζλ! Αργώ να το συνηθίσω και ψάχνω την δική μου μάσκα, η οποία αγνοείται. Mη σκοπεύοντας να ζητήσω Amber Alert For the Masc απολαμβάνω την καφεδάρα μου που τόσο μου έλειψε. Θα μου πεις στο σπίτι σου δεν είχες; Κατανοώ την απορία σας, κατανoήστε όμως και τα κατάλοιπα της κλεισούρας.
Κι έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από αυτή την βόλτα. Οι μάσκες αραίωσαν, το αντισηπτικό δεν είναι πλέον τόσο έντονο στον αέρα, είδα κάποιες χειραψίες ακόμη και φιλιά στο μάγουλο. Από το νου μου περνάνε διάφορες σκέψεις. Μπερδεύομαι κι εγώ μαζί με τους άλλους, ωστόσο σκέφτομαι: Η ζωή είναι ωραία, ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να έχουμε την υγειά μας...

 

(Την Χριστίνα Καρρά, μπορείτε να βρείτε εδώ )