Ζωγραφίζοντας το ουράνιο τόξο....
Γράφει: Μαίρη Κάντα (δημοσιογράφος-συγγραφέας)
"Ήρθε το δώρο;" ρώτησε την μητέρα του ο μικρός Άλκης. Είχε γενέθλια μα ο πατέρας του έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι και δεν μπορούσε να βρίσκεται κοντά του εκείνη την μέρα. Όμως, είχε διαλέξει με μεγάλη προσοχή το δώρο του μονάκριβου γιου του. Ένα μεγάλο σετ ζωγραφικής με καμβάδες και πολλά χρώματα.
Αυτό του ζήτησε ο μικρός στην τελευταία τους επικοινωνία. "Θα σου ζωγραφίσω ένα ουράνιο τόξο για να το βλέπεις όταν ταξιδεύεις με το καράβι" θυμήθηκε τα λόγια του και έκανε την επιθυμία του πραγματικότητα. Το τύλιξε με ένα όμορφο γαλάζιο χαρτί περιτυλίγματος και ευχήθηκε να χαροποιούσε το παιδί. "Αφού δεν είμαι εγώ δίπλα του, ας τον συντροφεύει το δώρο μου" συλλογίστηκε συγκινημένος. Με την δουλειά του είχε μία σχέση αγάπης και μίσους. Αγαπούσε τα ταξίδια με το πλοίο αλλά μισούσε που βρισκόταν μακριά από την οικογένειά του.
Το παιδί χαμογέλασε μόλις είδε το κουτί στο τραπέζι και βιάστηκε να το ανοίξει. Μα τα μάτια του σκοτείνιασαν, όταν αντίκρισε το περιεχόμενο. "Είναι όλα σπασμένα" φώναξε θυμωμένα και έδιωξε απότομα το σκύλο που είχε κουρνιάσει δίπλα του. "Γιατί; Πώς έγινε αυτό;" ξέσπασε σε λυγμούς. Οι ξυλομπογιές και οι μαρκαδόροι είχαν σπάσει σε δεκάδες μικρά κομμάτια. Από τα σωληνάρια είχαν βγει όλα τα χρώματα, είχαν αναμειχθεί και ο λευκός καμβάς είχε χρωματιστεί με μαύρο χρώμα.
"Ήθελα μόνο ένα όμορφο πίνακα... Ένα ουράνιο τόξο..." είπε. Η μητέρα του προσπάθησε να τον παρηγορήσει. Μα μάταια. Ο Άλκης κλείστηκε κλαίγοντας μέσα στο δωμάτιο του. Έμεινε για ώρες εκεί αγκαλιά με την φωτογραφία του πατέρα του. Του έλειπε πολύ. Ήθελε να νιώσει την αγκαλιά του, να ακούσει την φωνή του ξανά, να του διαβάσει ένα παραμύθι από αυτά που του διάβαζε παλιά... Να τον δει να του χαμογελά.
Γι αυτό ήθελε να του ζωγραφίσει αυτόν τον πίνακα. Ήξερε πως αγαπούσε πολύ τα χρώματα του ουράνιου τόξου και όσο ταξίδευε θα τον έβλεπε και θα χαμογελούσε. "Τώρα δεν μπορώ να ζωγραφίσω τίποτα" σκέφτηκε και δάκρυα κύλησαν ξανά στα μάτια του. Τα σκούπισε μόλις άκουσε το χτύπημα της πόρτας. "Δεν θέλω να μιλήσω " φώναξε για να αποτρέψει την μητέρα του να εισέλθει μέσα.
"O Noel θέλει να μείνει μαζί σου" είπε εκείνη και άνοιξε την πόρτα για να μπει ο σκύλος στο δωμάτιο. Ο σκύλος κούνησε την ουρά του, μα ο Άλκης δεν του έδωσε καμία σημασία. Τότε άρχισε να γαυγίζει και ο μικρός πρόσεξε πως στο στόμα του είχε ένα πράσινο φύλλο.
"Τι το θες αυτό;" προσπάθησε να το απομακρύνει για να το πετάξει στα σκουπίδια. Μα καθώς το κρατούσε στα χέρια του, παρατήρησε πως είχε πολύ όμορφο χρώμα. "Και αν.... Θα μπορούσε άραγε..." συλλογίστηκε και έτρεξε στην κουζίνα. Έβαλε λίγο νερό σε ένα ποτήρι και με ένα ψαλίδι έκοψε σε πολύ μικρά κομμάτια το φύλλο. Με ένα πινέλο το ανακάτεψε και σε ένα λευκό χαρτί, αργότερα, ζωγράφισε μια πράσινη καμπύλη.
Χαμογέλασε στην στιγμή για αυτό που μόλις είχε καταφέρει. Δημιούργησε χρώμα χάρη στο φίλο του, το μικρό Noel. "Αφού βρήκα το πράσινο, ώρα να βρω και τα άλλα χρώματα" σκέφτηκε και ξεκίνησε την δράση. Βγήκε στο κήπο και είδε την μητέρα του να φροντίζει τα λαχανικά. Την πλησίασε και της ζήτησε μια ντομάτα και μια μελιτζάνα. Η μητέρα του χάρηκε που τον είδε ξανά ευδιάθετο και αμέσως του έδωσε τα λαχανικά."Θα πάω μέχρι το σούπερ μάρκετ. Δεν θα αργήσω" του είπε την στιγμή που εκείνος φουριόζος μπήκε ξανά στην κουζίνα.
Έβαλε την ντομάτα στο μίξερ και την πολτοποίησε. Με την βοήθεια του πινέλου του κατάφερε να ζωγραφίσει μια κόκκινη καμπύλη στο χαρτί. Το ίδιο έκανε και με την μελιτζάνα. Αυτή του πρόσφερε μια όμορφη μωβ καμπύλη. Έτρεξε και στο κήπο όπου είδε τα ροζ τριαντάφυλλα που διακοσμούσαν το χώρο. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, έκοψε δύο πέταλα για να σχηματίσει την ροζ καμπύλη του ουράνιου τόξου.
Έπειτα, έψαξε στο ψυγείο. Αναρωτήθηκε πώς θα μπορούσε να συνεχίσει την ζωγραφιά του. Τότε πρόσεξε την κέτσαπ και την μουστάρδα που η μητέρα του έβαζε κάθε Κυριακή στο ψητό κρέας. Με μιας, έπιασε τα μπουκάλια και κατευθύνθηκε στο τραπέζι. Εύκολα με την μουστάρδα ζωγράφισε την κίτρινη καμπύλη. "Την πιο φωτεινή..." σκέφτηκε ο μικρός "αυτή θα θυμίζει στον πατέρα μου τον ήλιο και την μέρα που θα βρεθούμε ξανά μαζί..."
Το ουράνιο τόξο του είχε σχεδόν σχηματιστεί. "Θα γίνει όμορφο" είπε στον Noel και τον χάιδεψε τρυφερά. Στην συνέχεια, σε ένα μικρό μπολ που βρήκε στο ντουλάπι, έριξε λίγη κέτσαπ και λίγη μουστάρδα. Με το πινέλο του, τις ανακάτεψε και εμφανίστηκε το πορτοκαλί χρώμα. "Γιούπιιι..! " αναφώνησε χαρούμενος ο Άλκης. Άλλη μία καμπύλη, η πορτοκαλί, προστέθηκε στην ζωγραφιά.
Του έλειπε μόνο το μπλε για να ολοκληρώσει το δικό του ουράνιο τόξο. Μα το μπλε ήταν δύσκολο χρώμα, δεν μπορούσε να το βρει κάπου. Έψαξε σε όλο το σπίτι χωρίς να έχει κανένα αποτέλεσμα. Απογοητευμένος κοίταξε την ζωγραφιά του. "Είναι ένα άσχημο μισό ουράνιο τόξο" συλλογίστηκε και αμέσως σκοτείνιασαν τα γαλάζια μάτια του. Παράτησε την ζωγραφιά στο τραπέζι και θλιμμένος.
Όταν επέστρεψε η μητέρα του, τον είδε να κοιμάται στον καναπέ αγκαλιά με τον σκύλο. Παρατήρησε την ζωγραφιά του και ενθουσιάστηκε με τα χρώματα που είχε χρησιμοποιήσει. "Γι αυτό ήθελε τα λαχανικά" σκέφτηκε την στιγμή που εκείνος ξύπνησε. "Είναι υπέροχη" του είπε κρατώντας ακόμη την ζωγραφιά στα χέρια της.
"Είναι απαίσια" απάντησε εκείνος και συνέχισε "Δεν βλέπεις που λείπει η μπλε καμπύλη; Μπόρεσα να δημιουργήσω τα υπόλοιπα χρώματα μα το μπλε όχι. Θα πετάξω το χαρτί, δεν μπόρεσα να φτιάξω κάτι για τον μπαμπά. Αν δεν είχαν καταστραφεί τα χρώματα που μου δώρισε, θα ήταν τέλεια . Τώρα θα στεναχωρηθεί πολύ".
"Κάνεις λάθος. Είναι το ομορφότερο ουράνιο τόξο που έχω δει. Θα το λατρέψει " απάντησε εκείνη. "Η αγάπη κάνει όλα να μοιάζουν τέλεια, να το θυμάσαι. Θα το στείλουμε αμέσως στον πατέρα σου. Θα χαρεί πολύ" είπε και ο Άλκης έγνεψε καταφατικά. Δεν ήταν πια στεναχωρημένος, ούτε τον ένοιαζε που έλειπε το μπλε χρώμα. Είχε φτιάξει το δικό του ξεχωριστό ουράνιο τόξο. Ο πατέρας του θα ήταν χαρούμενος και περήφανος για αυτόν.